BUGÜNKÜ

Her günün sonunda vedalaşıyoruz kendimizle. 

Kum saatindeki kumlarda kaybolup giderken kumun aktığının farkına belki geç varıyoruz belki de varamıyoruz.  Zaman bize bir şeyler katarken bir şeyleri de bizden alıveriyordu. 

Denizde avuca alınan kumları düşünüyorum. Elimle sıkı sıkıya tuttuğum kumlar... Gitmesine asla fırsat vermeyeceğini düşündüğüm..Her bir dalga da elimden akıp gidiyordu. Sahip olduğumuzu sandığımız şeylerin aslında birer hiç olduğunun farkına varıyorum.

Gelip geçiyor günler ve ben

Yine gökyüzüne bakıyorum, yıldızlara…

Dün görmüş olduğum parıl parıl parlayan yıldızı aynı yerinde bulmaya çalışıyorum…

Ve bulamıyorum.

Kimse bulamıyor.

İşte dün ile bugün arasındaki kocaman farklardan bir tanesi. Sadece yıldızlara uğramıyor bu fark. Etrafımızda gördüğümüz ya da görmediğimiz, yakınımızdaki ya da uzağımızdaki her şeye uğruyor. 

Gün sonunda bugünkü kendime veda ediyorum.

 

                                        Tekrar görüşene dek hoşça kal...